Samantekt á aðgerðum ráðuneytanna

Kvartandi sem ég endalaust er gaf ég mér tíma til að lesa 39 blaðsíðna “Samantekt ráðuneyta á aðgerðum vegna falls bankanna og áhrifa þess á efnahagslífið” sem var birt á Island.is í gær.

Samantektin er rosalega flott og margt talið upp sem gert hefur verið.  En kaffilyktin fór þó að stíga frá tölvuskjánum við endalausar upptalningar á starfshópum, stýrihópum og nefndum.

Nú er ég svo sem ekki buguð af fundarsetum í gegnum árin en hef þó setið nógu marga skemmtilega fundi til að gera mér grein fyrir að maður er manns gaman og að oft er erfitt að halda sig við efnið.

Vona bara að hóparnir og nefndirnar vinni hratt og vel að brýnum og þörfum verkefnum sem á endanum skila sér til okkar.

Hef bara áhyggjur af því hvað þetta kostar.

Auðvitað þarf að vanda sig, gera hluti vel og fara eftir lögum og reglum.

En.

Fékk í gær sent 2 blaðsíðna bréf um að fjármálaráðherra hafi skipað umsjónaraðila fyrir íslenska lífeyrissjóðinn og bla bla bla.  Renndi í gegnum bréfið og fleygði því.

Ég hef ekki grænan grun um meðlimafjölda í íslenska lífeyrissjóðnum en segjum að þeir væru bara 1000.  Það kostar 70 krónur að póstleggja sem þýðir að sendingarkostnaður var 70.000 kr! Eflaust eru mun fleiri í þessum lífeyrissjóði og upphæðin því hærri.

Var ekki nóg að birta þessa tilkynningu bara á heimsíðu fjármálaráðuneytisins eða á heimasíðu íslenska lífeyrissjóðsins?  Jafnvel báðum til að vera grand.

Röfl yfir smámunum?  70.000 er nánast matarkostnaður fjölskyldunnar og dygði fyrir tómstundum barnanna á vorönn!  Hvað ætli mörg svona bréf með upplýsingum sem flestum er sama um hafi verið send undanfarið?

Sinnum 70?

Kannski bar þeim lagaleg skylda að upplýsa mig sem meðlim en þetta á bara ekki við í dag.  Ég fer fram á það við stofnanir og sérstaklega stofnanir ríkisins að spara í þessum efnum því safnast þegar saman kemur, eins og allir vita.

En loks að plagginu.

Sumt hafði ég áður heyrt eins og með frestun nauðungarsölu og niðurfellingu á skuldajöfnun barnabóta en annað kom mjög á óvart.

Komst að því að:

“Í lok október 2008 skipaði félags- og tryggingamálaráðherra hóp sérfræðinga til að skoða leiðir til aðbregðast við vanda lántakenda vegna verðtryggingar. Hópurinn lagði til að tekin yrði upp greiðslujöfnunfasteignaveðlána til einstaklinga til að mæta vaxandi greiðslubyrði verðtryggðra lána samhliðaminnkandi kaupmætti. Þetta var gert með lagabreytingu í nóvember." 

“Heimildir Íbúðalánasjóðs til að koma til móts við lántakendur í greiðsluvanda hafa verið rýmkaðar oginnheimtuaðgerðir stofnunarinnar mildaðar. Til nýrra úrræða telst heimild sem leyfir afturköllunnauðungarsölu gegn greiðslu þriðjungs vanskila í stað helmings vanskila áður. Þá var rýmingarferliuppboðsíbúða lengt úr einum mánuði í þrjá. Heimildir til greiðslufrestunar vegna sölutregðu á eldri íbúðhafa verið rýmkaðar. Þessar heimildir koma til viðbótar eldri úrræðum Íbúðalánasjóðs til að mæta fólki ígreiðsluvanda, svo sem um skuldbreytingu vanskila, lengingu lána og frystingu afborgana (af höfuðstól,verðbótum og vöxtum) um allt að þrjú ár.”

“Með breytingu á lögum um húsnæðismál sem samþykkt var á Alþingi í desember 2008 var heimilað aðlengja lánstíma lána vegna greiðsluerfiðleika í allt að 30 ár í stað 15 ára og hámarkslánstími hjá sjóðnumer lengdur úr 55 árum í 70 ár. Lenging hámarkslánstíma í 70 ár er gerð til að tryggja að allir geti nýtt sérheimild til skuldbreytingar láns í 30 ár.”

Þetta er ótrúlega flott!   Greiðslujöfnun verðtryggðra lána, alfrysting á lánum í 3 ár, greiðsluerfiðleikalán í 30 ár og 70 ára hámarkslánstími.

Auðvitað borga lántakendur lánin sín skrilljónfallt tilbaka ef það nýtir sér þenna aukna lánstíma en þetta er þó að minnsta kosti valkostur sem leið út úr vandanum.  Kannski er jafnvel uppgreiðslumöguleiki í boði?

En.

“Um miðjan október 2008 beindi ríkisstjórnin tilmælum til fjármálastofnana að bjóða fólki ígreiðsluerfiðleikum sömu úrræði og bjóðast viðskiptavinum Íbúðalánasjóðs.”

Virðist ekki sem þessum tilmælum hafi verið tekið.  Að minnsta kosti er ekkert af þessu í boði hjá okkar lánastofnunum.

Áttaði mig ekki á að björgunaraðgerðir heimilanna ættu bara við um heimili sem hefðu tekið lán hjá ÍLS.

En þá er spurningin getur ÍLS keypt lánin mín?

“Íbúðalánasjóði hefur verið veitt heimild til að kaupa skuldabréf fjármálafyrirtækja sem tryggð eru meðveði í íbúðarhúsnæði hér á landi að því tilskildu að kaupin séu til þess fallin að tryggja öryggi lána áíbúðalánamarkaði og hagsmuni lántakenda. Heimildin á jafnt við um lán í íslenskum krónum ogerlendum gjaldmiðlum en sem stendur hafa ekki verið teknar ákvarðanir um yfirtöku sjóðsins áerlendum lánum.”

Hvað haldið þið?

Athugasemdir

[Nanna Gunnarsdóttir (IP-tala skráð) 26.3.2009 kl. 10:24]

Ég hef einmitt verið svolítið hugsi yfir þessu öllu, stend sjálf í tiltekt í fjármálum heimilisins en er þó langt frá því að vera komin í þrot, vanskil eða alvarlegan vanda, heldur vil stunda fyrirbyggjandi aðgerðir. Það er auðveldara um að tala en í að komast og þarf eiginlega ótrúlega mikið að þröngva þeim óskum sínum í gegn hjá lánastofnunum. Þó ekki öllum, ég tek það fram. Mér virðast lífeyrissjóðirnir liðlegastir að leiðbeina manni, hjá bönkunum kemur maður að lokuðum dyrum og reglur íbúðalánasjóðs eru nú bara ekki fyrir hvítan mann að skilja. Það er fjálglega talað um að vilja hlífa fólki við meiri erfiðleikum og það kemur allt skilmerkilega fram á heimasíðum bankanna, en einhvern veginn engin innistæða fyrir því...

[Kristín Bjarnadóttir, 26.3.2009 kl. 10:54]

Sæl Nanna, takk fyrir innlitið.

Sýnir þetta ekki bara að það er vilji hjá stjórnvöldum til að aðstoða en það reynist erfiðlega í reynd.  Sá t.d. í blöðunm í gær að ÍLS stendur hættulega illa á meðan hvergi nærri allir hafa leitað til þeirra eftir lausn sinna mála, svo þótt það sé boðið upp á þessa möguleika sem ég nefndi hér í færslunni þá er ekkert víst að ÍLS geti á endanum komið svona til móts við alla sem þurfa eða vilja.

Bankarnir held ég reka þetta þannig að hvert mál er metið á hverjum tíma og því miður þá erum það við litla fólkið með litlu lánin (hlutfallslega) með góðu veðunum (húsin) okkar sem verðum verst úti.  Við skuldum ekki nóg til að það borgi sig fyrir bankana að teygja sig á móti okkur.  Á tvö dæmi sem styðja þetta, væri gaman að heyra ef einhverjir þekkja fleiri:

a) Viðskiptavinur skuldar 6 milljónir, getur ekki borgað og biður um frystingu.  Í boði er frysting á afborgunum í 3 mánuði, borgar áfram vexti og verðbætur.  Aðeins einu sinni er hægt að frysta á lánstímanum

b) fyrirtækjaeigandi skuldar yfir 150 milljónir þar af 80 millur í húsinu sínu, fékk 6 mánaða alfrystingu og þegar hann svo hefur samband við bankann til að semja um greiðslufyrirkomulag þar sem tími frystingar er á enda er honum sagt af bankanum að láta sér ekki detta til hugar að borga inn á eitt eða neitt "til þess sé markaðurinn alltof risky"

sá sem skuldar meira en betri viðskiptavinur bankans því tapið verður meira og því er meira gert fyrir viðkomandi.

Skemmtilegt!

[b (IP-tala skráð) 30.3.2009 kl. 09:38]

Bankinn telur einmitt þann sem skuldar mest vera besta viðskiptavininn. Bankinn græðir í sjálfu sér mest á honum en við sem erum bara meðaljónar með eitt lítið íbúðalán ... sem er kannski ekki lengur svo lítið tökum skellinn.

[Kristín Bjarnadóttir, 30.3.2009 kl. 11:46]

Sæll b.  hárrétt!

Maður veit ekki hvort maður á lengur að vera fegin að skulda ekki eitthvað brjálæði-kannski væri maður í betri stöðu þá.

bestu kveðjur, Kristín